Estas son as consecuencias dun modelo de sociedade que durante decadas fomentou o consumismo, o individualismo, a competitividade e a ostentacion como forma de vida, destruindo aquilo que nos fortalecía e nos permitia facer fronte ás agresions: a solidariedade, os vinculos sociais, e o apoio mutuo. Polo tanto ese “estado do benestar” forma parte da destruccion programada da capacidade de resistencia da sociedade.

A convocatoria dunha folga xeral  o proximo 29 de marzo e unha  oportunidade pra participar nunha xornada de loita polos nosos dereitos , romper a dinamica de desmovilizacion na que se encontra sumida a sociedade e recuperar as practicas solidarias e combativas.

Chamamos á participacion activa na folga de todolos sectores da sociedade. É o momento de dar unha resposta contundente ás agresions do capital e o estado.

O título da súa charla é: “La subjetividad única: propósito de la escuela globalizada” na que se referirá ás modalidades educativas non-escolares que ven estudando nestes últimos tempos e en xeral á outras formas de educación alternativas non-institucionais.

Por medio deste correo queremos convidarte a participar nesta apasionante charla, que seguramente, e tendo en conta a vida, circunstancias e teorías do orador, non vai deixar indiferente a ninguén. A seguir, podes ler algunha das súas declaracións máis explosivas:

¿La escuela ideal? Una escuela sin maestros, sin profesores, sin educadores. Una escuela sin alumnos… Sin profesores y sin alumnos (por tanto, sin horarios, asignaturas, exámenes,…), la estructura física de la escuela recupera su inocencia: pasa a ser un útil, una herramienta, un medio para la auto-educación de la juventud, un depósito de materiales culturales,… Lo terrible es que toleremos la existencia de “educadores”. Cifro mi ideal en un exterminio casi apocalíptico de toda esa plaga de maestros, profesores, enseñantes, pedagogos, educadores y otros sojuzgadores de la juventud.
Educar no es domesticar en absoluto,…, pero algo muy distinto es cuando te escolarizan, cuando vas a la escuela; ahí sí hay domesticación, sí hay domesticación en la escuela, siempre.

Lo que he descubierto (tras pertenecer durante un tiempo a la clase media) ni me ha interesado ni me ha gustado nada, por eso ahora he buscado vivir en un pequeño corral en el monte, en una situación de autonomía, de libertad y de bienestar. Digamos que como un cínico antiguo.

Se queres máis información sobre Pedro García Olivo, podes atopala no seguinte enlace:

http://www.pedrogarciaolivoliteratura.com

pgo

Con humildade e dende o noso recuncho deixámoste o noso punto de vista. Para que o penses con calma e decidas que facer. Na sociedade de consumo, do individualismo egoista, del “porque yo lo valgo,”  unha proposta que non está de moda pero que non está de máis. Pasa do estado e do capital e pásate á acción xenerosa e solidaria. Loita polo que paga a pena coa mellor forma de egoismo posible. O egoísmo comunitario e social. O que beneficia aos meus veciños tamén me benecicia a min. E déixate de circos e panderetas electorais. Xa sabes, abstención e actívate…

Podes ver e descargar libremente o documento coas nosas propostas, e tamén podes compartilo  con quen queiras que non somos da SGAE non_votes_non_nos_representan.pdf

No Espazo Libertario (Avenida de Esteiro, 10, baixo), o venres 20 de maio, ás 20 horas. A presentación estará a cargo de dúas persoas pertencentes a Bardo Ediciones, colectivo responsable da edición (http://bardoediciones.net/catalogo.htm).

Esta obra aborda a crecente preparación do exército para a intervención na represión de movementos populares, tendo como base o informe denominado “Urban Operations in the year 2020″ da OTAN, que simula a intervención da
OTAN en varias cidades francesas no marco dun conflicto social interno.

Aínda que existe o fotoperiodismo desde a Guerra de Crimea, a guerra de Vietnam supuxo un fito, pola entrada no campo de batalla da televisión, en canto a que os honrados contribuíntes visen o que naquelas afastadas terras sufrían ou facían sufrir a outros os seus fillos. Todo isto intentou evitarse xa na primeira Guerra do Golfo, cando a CNN chegou ás nosas vidas mostrándonos os civilizados ataques ao feroz ditador como unha colorida mascletá na que non se distinguía ben se o chorro de luz subía e era, pois, lume antiaéreo dos que intentaban matar aos nosos mozos, ou baixaba, sendo unha lección de democracia en versión jarabe de mísil que reciben os malos. Os creadores de opinión podían perorar durante horas con aquel fondo de neón, sen que ningún morto enturbase a paz dos fogares. Máxico mundo de cores.

A manipulación da información en tempos de guerra, non é un fenómeno novo, recordemos a Hearst e Cuba, pero chegou a extremos realmente insólitos: en abril de 1999, durante a guerra de Kósovo, a OTAN bombardeou a televisión serbia e, en TVE, o presentador xustificou a actuación porque os seus compañeiros serbios mortos “facían propaganda de guerra”. Non creo que por facer propaganda fose el mesmo branco lexítimo, pero si que estaba sendo cómplice dun crime de guerra.
Máis ou menos nesta época, empezamos a oír menos a expresión “guerra” e cada vez máis “conflito” e o adxectivo “humanitario” pasou a ser o condimento máis utilizado: continxentes humanitarios ían fortemente armados e pertrechados a ocupar outros territorios. A poboación local ás veces non recibía de boa gana a súa presenza, a súa axuda, as súas virís necesidades ou a súa forma de entreter o aburrimento e bautizóuselles como “insurxentes”.

Para a clase traballadora, a guerra nunca gozou de popularidade, porque era un negocio no que o seu investimento eran os seus fillos: a prole; mentres que na clase media o servizo das armas podía ter, en tempos, certo prestixio e supor un progreso social, ata que as revelacións da guerra de Vietnam cambiaron un pouco as cousas. A participación en conflitos humanitarios, en cambio, chega a ter certo atractivo, sobre todo en tempos de crises e para as clases máis desfavorecidas, incluídos os inmigrantes, que van repartir auga onde mándenlles e a morrer baixo a bandeira de quen lles paga. Por outra banda, o carácter “humanitario” presenta dificultades á hora de oporse a unha intervención, sexa nunha votación parlamentaria, sexa nunha concentración cidadá, sexa ao optar pola obxección fiscal. Non debe, pois, estrañarnos, que os mísiles Tomahawk de Libia sexan armas humanitarias, por máis que maten por activa ou por pasiva, non tanto grazas á súa intelixente puntería, senón grazas aos 1.600 cancros que son capaces de provocar cada un. A estas alturas tampouco debe estranarnos que haxa sitios que merezan a nosa humanitaria atención e outros que non, aínda que xa estea ben visto falar de imperialismo, non cabe dúbida que tanto Estados Unidos como a Unión Europea non renuncian a gozar dos últimos bailes desta agonizante festa do capitalismo. A sabedoría popular viuno moi claro en 2003, cando a invasión ianqui substituíu en Iraq ao programa da ONU de “petróleo por alimentos” e forxouse aquel “non máis sangue por petróleo”, cada día con máis vixencia.

Chegamos a unha situación en que líderes mundiais felicítanse polo presunto asasinato dun presunto terrorista, acción que debe enchernos a todos de orgullo e satisfacción, tanto que é celebrada nas rúas de Estados Unidos como unha gran vitoria deportiva ou como o fin dunha guerra mundial, pero que temos que aceptar como a virxinidade da nai de Cristo, xa que non se nos ensinarán probas, para que non consideremos que EEUU é un país cruel. Que se difundise que se utilizaron as torturas sobre persoas que levan 8 anos detidas para lograr este dubidoso éxito non o fan menos legal, lexítimo ou apropiado, aos ollos dese amable país; pero a foto é outra cousa, non a vaian a sacar os yihadistas nas estampitas.

Pero bueno, volvamos a Iraq onde o 8 de abril de 2003, no hotel Palestina, varios equipos de xornalistas fan o seu traballo. Un dos tanques vira o seu canón cara a eles e dispara. O xornalista ucraíno da axencia Reuters Taras Protsyuk morre no acto. José Couso é gravemente ferido e morre no hospital.
No seu día, os americanos dixeron que só podían garantir a seguridade dos xornalistas encaixados, cousa que se demostrou falsa a véspera, cando morreu o xornalista Xullo Anguita Parrado. O seu pai dixo entón, na súa dor, a frase máis memorable daquel conflito, ou esta guerra, como o queiramos chamar: “malditas sexan as guerras e os canallas que as fan”: podemos engadir máis maldicións, maldita sexa a épica que fai fermoso o ir morrer fóra de tempo, maldita tamén a súa versión de baratillo, a propaganda de guerra, que xustifica o inxustificable, malditas as patrias que esixen ese tributo de sangue e malditas as bandeiras que o recollen, maldito sexa cada céntimo investido na guerra ou no negocio da reconstrución…

E logo de maldicir recordamos con dor a cada morto, a cada ferido, a cada torturado, a cada mallado nas protestas que sacudiron o mundo. E recordamos a José, que nos mostraba co seu cámara o que ocorría, e queremos crer que se o comandante daquel tanque soubese que detrás daquela cámara había millóns de persoas concienciadas da aberración que supón a guerra, aquela guerra, esta guerra, todos os conflitos, consideraría inútil disparar.
E se seguise pensando, probablemente abandonaría tanque e uniforme.

Presentación do libro “Rio Homem” de André Gago ás 20:30 horas.

“Rio Homem” cruza duas histórias magistrais – a de um jovem galego refugiado da guerra civil que perdeu todas as suas referèncias e a da aldeia comunitaria portuguesa que o acolheu e que hoje jaz submersa na albufeira de uma barragem.

Rio Homem

Sábado 7 de maio:

Ás 20:00 homenaxe a José Couso na praza que leva o seu nome en Esteiro.
Falarán: Javier couso, Avv Esteiro e Unión Libertaria.

As 20:30 charla coloquio  “José Couso, oito anos buscando xustiza”.

Javier Couso falará das novidades xudiciais, das filtracións de wikileaks e do control da información na guerra.

Os actos serán no Espazo libertario. Avda. de esteiro 10, baixo.

Nun mundo globalizado e en crise, os poderes fácticos das finanzas e da política servil continúan o seu acoso e derrubo da clase traballadora. Os excesos especulativos da banca en conivencia coas estruturas do poder político están a precarizar as condicións de traballo e os dereitos conquistados. Os miles de millóns que o estado concedeu ás entidades financeiras para tapar buracos son a costa das sucesivas reformas laborais e da merma de servizos, dereitos e prestacións. Dereitos e prestacións que sendo froito do teu traballo ningún pai estado está a regalar.

Esta casta empresarial e financeira caciquil está a especular de novo cos millóns recibidos, a subir soldos de altos cargos e a deslocalizar a produción por medio mundo para explotar e escravizar mentres aquí precarizan e piden “esforzos” en nome da sacrosanta produtividade. Coa complicidade dos sindicatos subvencionados e vendidos ao poder queren facernos máis escravos do traballo asalariado mentres uns poucos ricachóns enchen cada vez máis os petos.

Nesta sociedade consumista e desclasada, a unidade na loita obreira está esnaquizada polos manexos do poder asentado na socialdemocracia capitalista de un paso adiante dez pasos atrás, no sindicalismo cómplice e traidor e na total renuncia a construír un novo modelo de sociedade descapitalizada, libre, responsable, cooperativa e xusta. Unha sociedade verdadeiramente democrática e horizontal na que o traballo sexa participación solidaria e responsable. Na que o pobo en liberdade sexa dono do seu destino.

As frontes abertas son moitas e as loitas inmensas. Unha delas, a da dignidade dos traballadores e traballadoras estará na rúa este primeiro de maio en Ferrol. Nós xa estamos fartas. Xa abonda de mentiras e falsas promesas. Que non te enganen máis. Únete á mobilización e deixa oír a túa voz. Participa este primeiro de maio en Ferrol na manifestación coa CNT.

Unión Libertaria
Ferrol 29 de abril

Novamente o estado e os seus esbirros amosan a súa verdadeira face, como ferramentas do empresariado contra as persoas. Nesta ocasión, a xustiza e as forzas de orde pública traballaron para unha empresa privada, a do especulador Pérez Paz, S.L. Mentres facían desaparecer un fermoso espazo de creación e loita como é a Casa das Atochas, amparaban as actividades ilegais de Pérez Paz S.L., desfacendo o edificio, probablemente sen licencia de obras e sen condicións de seguridade de ningún tipo. Deste xeito ficou claro que os especuladores non desexaban utilizar o edificio, senón unicamente desaloxar ás persoas que alí estaban facendo actividades; a súa conducta antisocial foi apoiada pola xustiza e as forzas de orde pública.

Pola nosa parte, desexamos manifestar todo o noso apoio ao grupo de persoas que ten activado a Casa das Atochas como un espazo de loita e creación para todas as persoas que por alí quixeron pasar. Estamos seguros de que a Casa das Atochas segue viva e volverá a activarse nese ou noutros espazos. Porque pensamos que a vosa loita é a de todos e todas, chamamos á xente a participar na manifestación do vindeiro sábado e a reactivar o proxecto onde queira que continúe o seu camiño.

Unión Libertaria
Ferrol, 14 de abril de 2011